Ήταν ένας ποταμός
ο πιο ευτυχισμένος ποταμός του κόσμου. Είχε την αρχή αρχή αρχή του σε μιαν απάτητη βουνοκορφή και το τέλος του σε μια γαλάζια θάλασσα. «Κυλάω» έλεγε το τραγούδι του κάθε μέρα στον ήλιο. «Με το μακρύ μου κορμί πότε τεντωμένο σαν ίσια γραμμή, πότε σαν περισπωμένη και πότε σαν ατέλειωτος μαίανδρος*, κυλάω… Κι όταν είναι πρωί και λάμπω μες στο φως της ημέρας κι όταν είναι βράδυ και σβήνω μες στο σκοτάδι της νύχτας, κυλάω… Γλιστρώντας μέσα από τους μεγαλοπρεπείς ίσκιους των πανύψηλων βουνών, πότε σε τρυφερές κοιλάδες και πότε σε άγρια δάση, κυλάω… Κι όταν η βροχή με πλημμυρίζει κι όταν το χιόνι με παγώνει, κυλάω… Μέσα από φαράγγια, ερημιές, χωριά και πολιτείες κυλάω… Με το χειμώνα, την άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο κυλάω... Κι όταν οι αετοί και τα γεράκια |
ξεδιψούν στα νερά μου
κι όταν τ’ αηδόνια και τα σπουργίτια καθρεφτίζονται πάνω μου, κυλάω… Κι όταν τα κλαδιά της πλατανιάς με κρύβουν να μη φαίνομαι κι όταν τα χορταράκια παραμερίζουν να περάσω, κυλάω.. Κι όταν γλιστρώ σε στρογγυλεμένα χαλίκια κι όταν κατρακυλώ σε απότομους βράχους, κυλάω… Κι όταν είμαι ήμερος κι όταν γίνομαι χείμαρρος, κυλάω… κυλάω… κυλάω… Κι είμαι τόσο ευτυχισμένος γι’ αυτό…» «…Μα πιο πολύ είμαι ευτυχισμένος γιατί εκεί, στην άκρη του ταξιδιού μου, με περιμένει με ολάνοιχτη την πελώρια αγκαλιά της η αγαπημένη μου η Θάλασσα. Γι’ αυτό κι εγώ τρέχω έτσι γρήγορα και ποτέ δε σταματώ. Γιατί βιάζομαι κοντά της να φτάσω κι εκεί, στο πλάι της, στην αμμουδιά της, να σταματήσω και να χυθώ».
Μάρω Λοΐζου, Το Ποτάμι τρέχει
να συναντήσει τη Θάλασσα, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 1999 (διασκευή) Eικονογράφος: Xρήστος Kάλφας |
